sitem

bazen anlamıyorum çevrene aldığın insanları. ben sana bakmaya dokunmaya bile korkarken,,, bilmem kim sana kaba davranabiliyor. sinirini bozabiliyor. sesini yükseltebiliyor. ve hayatında olmaya devam edebiliyor. sana ulaşmak bilmem kim için daha kolay oluyor. tamam ben hiç ulaşamayayım sana. seni hiç görmeyeyim. önemi yok çünkü biliyorum ki sen benimsin bir daha seni görmeyecek dahi olsam...ama o da görmesin. en azından senin güzel gözlerini görebilmeyi hak edebilsin. sesini duyabilmeyi. bana kalsa senle arkadaşlık kurmak için bile sınav açardım. ve inan bana bunu dünyada hiç kimse geçemezdi. hakları değil çünkü. ve ben saçının teline bile taparken zarar gelmesin isterken....geçmiş ve şimdinde ve de belki geleceğinde seni üzenler...sana bağırabilenler...nasıl olur sana sesini yükseltebilirler!!! ben ki sana sitem bile etmezken...ricam basit aslında.benim sana verdiğim değerinin birazını kendine ver. kendini üzecek insanları uzak tut. belki beni de. ama ne bileyim. anlayamıyorum bu durumu ve gerçeği. kabullenemiyorum da. bu denli aptalca hareket edişini...bu insanlara bu hakkı ne diye verdiğini...

bunu görmek bile inan bana beni öldürüyor.