keşkeli

 beni özlesen ya, ben özledim çünkü.

bile bile

 düşüncesi bile huzur vermişti,

imkansız olan tam olma hissi

yine yarıda kaldı 

güzeldi

 cuma cumartesi pazar pazartesi,

huzurdu

ben bunları

 bugün seni gördüm, hayatımın kadını dediğim seni, beni en çok sevdiğine inandığım insanı, 

önce emin olamadım, değildir dedim, buna inanmak istedim, ankarada karşılaşmayalım dedim,

ama sonra bir de gülüşünü duydum ya, her allahın günü duymayı en çok özlediğim o gülüşünü duydum ya, duymasaydım be, benim geldiğim yöne sırtını dönmüşsün madem, bana selam vermek istememişsin madem, yanından geçerken neden gülüşünü duydum, iki saniye susaydın ya, ben de sen olduğunu düşünmemeye inatla devam etseydim, seni ne kadar özlediğimi düşünmemeye devam etseydim, o gülüşü köpek gibi özlediğim gerçeğini, sesini, gülümserken yüz ifadeni, 

içimde ölene kadar bastırmaya devam edeceğim şeyi, bir saniyede sesini duymamla, çok özlüyorum

ve selam veremedim sana, senden bekledim, beklememe gerek var mıydı, versem ne olacaktı ama

yanında da üç tane eleman, tanımadığım birileri, belki de biri sevgilin bir şeyin, bilemiyorum işte, bilmek istemedim, madem karşılaşacaktık, yalnızken karşılaşsaydık, ya da yanında tanıdığım yusuf filan olsaydı, kardeşlerinden biri olsaydı, 

sen bana selam ver diye beklemem zaten hata, ayrıldık ayrılalı bir defa özlemedin beni, belki sen de benden selam bekledin, ama inan sevdiğim, ben seni o kadar özlüyorum ki, o selamı versem ve yanındakilerden biri sevgilin olsa veya olmasa da ben sana o selamı verdiğimde, mahkeme günü nasıl ruhsuz ayrıldıysan benden bana ruhsuz bir şekilde cevap verseydin ben yıkılırdım, yoksa sanma özlemedim, selam vermek istemedim, tanımazdan geldim sanma,

ben senin açtığın bir yarayım bu hayatta daha fazlası değil,

güneşimdin, mavi bir rüzgar olarak esip geçtin,

ve işin kötüsü burayı bir defa bile okumadın değil mi

biz senle beş yıl beraber uyuduk, her şeyi beraber öğrendik, beraber büyüdük, hayatımızı oluşturduk, ne isek kabul et ya da etme o olmamızı sağladık, ve şimdi yanımızdan selam vermeden geçtik gittik.

affedersin de

hayatımı sikeyim,

bilmek istemedim sadece , o yüzden merhaba demek istemedim, o yüzden şimdi ağlıyorum, o yüzden, o yüzden.

ne vardı bir defa özleseydin beni, ne vardı lan arada konuşup, beni iyi andığını gösterseydin, iyi ansaydın yani, ne vardı sadece basit bir geçmişin olmasaydım,

çok mu şey istedim, ben bunları beraber beş yıl yattığım kadından istiyorum, ben bunları beş yıl gözlerinin içine bakıp seni seviyorum dediğim, bana da seni seviyorum diyen kadından istiyorum, ben bunları canım acıdığında üzülen, mutlu olduğumda gülen, beni her şeyden çok sevdiğini söyleyen kadından istiyorum

başkasından değil

başkasından değil

gerçek aşktan

Korkuyorum

Korkuyorum, bu senenin hayatımdaki son sene olmasından. Ölmek belki de en yakınımda.

Bu seneden tek isteğim diplomamı almak. 

elbette

 Thomas bernhard'ın anlattığı dostluklar, anlattığı gerçekler ve ikiyüzlü durumlarımız kadar nokta atışı yoktur galiba. Hastalar ve refakatçiler konusunda yazdıkları, acı ama gerçekler.

Kelimesizim yine, lanet olsun, boğazımda bir yumru her şey.

netleştirdik mi?

 gizemle tanıştık :)

sence

 hayat elimden geleni yapmıyor muyum? hayatımda kimseye kötülüğüm olmadı, haksız kazanç elde etmedim, yalan söylemeyi beceremeyen biriyim, evet kafamda takıntılı düşünceler var, ama kimseye karşı herhangi bir günah işlemedim, sırf istemsiz düşüncelerim yüzünden mi günahkarım? hayatımda olumlu şeyler de olsun istiyorum, yeterince çalışıyorum da, bölümümde iyi olmak, iyi bir insan olmak için, ve sonucunda elde edebildiğim hiç bir şey mi yok? hiç mi başıma iyi bir şey gelmez? sırf sadece düşünce olarak kalan şeyler için mi? bunlardan dolayı mı kötüyüm ve kötülüğü hak ediyorum? oysa tek istediğim basit sade bir hayat.