hatırlyorum da ilk şiirimi anneme yazmıştım ben.
anneler gününde anasınıfına giderken ona bir armağan olsun diye bir şiircik.
ama bana sorsan o zaman harika kimse böyle yazamaz filan derdim.yani benim için harbi harbi şiirdi.
zaten doğruyu söylemiş oluyordum bir açıdan.çünkü anasınıfında yazmayı bir tek ben biliyordum.söylemesi ayıp o zaman kendimi dahi filan da sanıyordum.anasınıfına giden biri olarak ingilizce bir şeyler bilmek sayılar filan üstüne yazma olunca argo olacak ama göt kalkıyor efendim. ha muhtemelen bir çok kişi böyledir.ama çevre meselesi o yaşlarda dünya küçücük değil miydi? ve ben o dünyanın lideriydim. ironiye bak şimdiyse basit bir köle hemen hemen herkesler gibi...
konu dağıldı ya!anneler günü,anneler gün,anneler günüüüüü...canım anneme ilk şiirimi yazdım ya şiir yazmaya onun sayesinde aşık oldum böylece(iyidir kötüdür bilmem yazıyoruz işte kendi çapımızda içim rahatlıyor ya sana ne)ve yine böylece kendi terapimi bulmuş oldum.annem doğumumla bu dünyaya gelmemi sağlamakla yetinmedi yaşamamı da sağlıyor hem de bilmeden.helal olsun ona.
sonra ilk şiirimin dışında anneme çok şiir yazmadım ben.çok az var. ama bir tanesi var ki bilmem siz beğenir misniz beğenmez misiniz ama harbiden benim için harika,kimse böyle yazamaz filan:) cidden en azından en iyi şiirim o şiirdir. anneme de daha göstermedim. çok kötü bir güne saklıyorum. ne olur ne olmaz gününe. ak şiir kara güne aittir hesabı bir durum bu.umarım o kara gün gelmez ama şayet gelirse annem şiiri okur okumaz dünyanın en mutlusu olacak bundan eminim. ve bu eminlik beni ciddi anlamda huzur dolu ediyor. yubbi.
neyse sonuç analar günü kutlu olsun.tüm anaların ellerinden öperim sevgiyle,saygıla....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder